नेताहरू इमान्दार बन्नुपर्छ

२०४८ सालमा सम्पन्न भएको आम चुनावबाट संसदको तेस्रो राजनीतिक शक्ति बन्न पुगेको तत्कालीन संयुक्त जनमोर्चा नेपालले ०५१ सालमा सम्पन्न भएको प्रतिनिधिसभाको मध्यावधि चुनाव बहिस्कार गरेर ०५२ साल फागुन १ गतेदेखि सशस्त्र युद्धमा फड्को मारेको हो । युद्ध थालनी गर्दाका अवस्थाको शक्ति नेकपा (माओवादी) का रूपमा निकै सानो राजनीतिक संगठन थियो । सशस्त्र युद्ध शुरु गरेदेखि यो शक्तिले लिएको कार्यदिशा देशव्यापी रूपमा चर्चाको विषय भएको थियो । सबै वामपन्थी राजनीतिक पार्टीहरूबाट आलोचनाको पात्र बनेको माओवादी पार्टीले १० वर्षबीचमा आफ्नो संगठनलाई पचहत्तरै जिल्लामा सशक्त रूपले विस्तारित र स्थापित ग¥यो, अरु सबै राजनीतिक पार्टीका कार्यक्रमहरू प्रत्येक जिल्लाका सदरमुकाममा मात्रै खुम्चिन पुगेका थिए । सशस्त्र युद्ध स्थगन गर्दै शान्तिप्रक्रियामा आए पछि सम्पन्न भएको पहिलो संविधानसभाको चुनावले माओवादीलाई पहिलो राजनीतिक शक्ति बनायो । पहिलो राजनीतिक शक्ति बनेपछि माओवादीले आफू सानो आकारको पार्टी छँदाको कार्यदिशालाई पूरै छोडेर अन्य बुर्जुवा राजनीतिक पार्टीहरूको पदचिन्हमा प्रवेश गरेपछि माओवादी पार्टीमा विभाजन भएको हो । पार्टी विभाजन भएपछिको चुनावी परिणामले विभाजित अवस्थाको एमाओवादीलाई ०४८ सालकै संजमोको अवस्थामा पु¥याएको छ । शक्ति कमजोर भएपछि विभाजित पार्टीलाई एकीकरण गर्ने प्रयासमा सफलता प्राप्त भएको छ । तर पनि कार्यगत एकता वा पार्टी एकता मात्रै ठूलो कुरा भने अवश्य हुने छैन । राजनीतिक कार्यदिशा, नीति र कार्यक्रम नै महत्वपूर्ण कुरा हुन्छ । सशस्त्र युद्धले बलियो बनेको माओवादी पार्टी युद्धकै कारणबाट मात्र बनेको होइन भन्ने कुरातर्फ पनि ध्यान पुग्नु जरुरी छ । पार्टीका एजेण्डाहरू जनपक्षीय भएकैले जनताको आकर्षण बढेको थियो भन्ने यथार्थलाई माओवादी नेताहरूले स्वीकार गर्नु पर्दछ । कार्यगत एकतामा जोडिएका ५ माओवादी पार्टीका नेताहरूले विगतकालका आ–आफ्नो गल्ती र कमजोरीहरूबारे आत्मसमीक्षा गर्ने सहमति पनि जनाएका छन् । सबैले स्वीकार गर्नुपर्ने कुरा के हो भने पार्टी विभाजन हुनुमा युद्धकालका एजेण्डाहरूलाई छोड्नु नै मुख्य कारण हो । शान्तिप्रक्रियामा प्रवेश गरेपछि राष्ट्रिय स्वाधीनता र जनजीविकाको सवालमा एमाओवादी पार्टीको नेतृत्वपंक्तिमा गम्भीर खालको विचलन आएको सर्वत्र महसुस भएको हो । त्यही विचलनका कारणबाट पार्टी विभाजित हुनु र जनताको समर्थन गुमाउनु स्वाभाविक थियो । पाँच पार्टीबीच भएको एकताले आम जनतामा खुशीयाली छाएको छ तर पनि पार्टीका नेताहरू राष्ट्रिय स्वाधीनता र जनजीविकाको सवालमा सही ढंगले चल्ने हुन् वा हैनन् भन्ने आशंका पनि जनमानसमा व्याप्त नै छ । संगठनलाई बलियो बनाउन जनताको व्यापक समर्थन जरुरी हुन्छ । जनताको समर्थन आङ्खनो पक्षमा तब मात्र हुन्छ जब पार्टीको नीति कार्यक्रम र कार्यदिशा जनता र देशको पक्षमा रहन्छ । यही तथ्यलाई स्वीकार गर्नु नेताहरूको इमान्दारिता हुनेछ, यस कुरालाई सबैले मनन गर्नु जरुरी छ